Sa mundo kung saan gamit na gamit ang salitang pagbabago, tila tunay ngang maraming nagbago. Ikaw anong bago sayo?
Nagsimula akong lumayag sa buhay positibo na madaming tanong, takot, luha’t, pangambang nanalaytay at kumain sa aking pagkatao. Sinimulang kong maghanap ng panibagong espasyo kung saan mararamdaman kong ako’y ligtas at maluwag na mabubuhay ng normal na tila walang nagbago.
X (dating Twitter) ang naging takbohan ko. Madaming tao akong nakilalang namumuhay normal. Mga taong nagpakita’t nagparamdam na ako’y ako at walang nagbago. Mga taong sumalubong sa bawat bagong kabaro na walang kapalit na kahit ano. Iyon ang kinilalang kong bagong tahanan. Mga bago’t dagdag na kapamilya. Nakakataba ng pusong sariwain kong paano kami noon kasi ganito na ngayon…
Magdadalawang taon noong huli akong sumilip sa mundo ng mga positibo online. Umalis akong ang tanging baon ko ay pagod. Ako’y nakaramdam na pagod sa tila pagiging banyaga sa akala ko’y maituturing kong tahanan.
Nakakatuwang mas madali na sa ngayon kumpara noon ang lumabas at magtanggal ng maskarang nagtatago sa ating pagkatao. Pangunahing hadlang noon ang paglalahad ng ating katotohanan ay ang seguridad at pangungutya ng tao. Ngunit ngayon paghanga at paramihan ng tagasunod ang kapalit ng pagbitaw sa maskarang panakip sa ating katotohanan. Nakakatuwa. Ngunit umabot na nga ba talaga tayo sa puntong ligtas na para sa lahat ang ilahad ang ating katotohanan? O isa itong pribilehyong nakalaan para sa iilan lang?
Sa mga kabarong naglakas loob ihayag ang kanilang pagktao sa publiko, hanga ako sa inyo. Saludo ako para sa tapang na ipinamalas niyo. At sa mga mangilan-ilang ginamit at ginagamit ang kanilang boses at mukha upang mas palawigin at palawakin ang usapin patungkol sa HIV and AIDS, salamat!
May mangilan ilan namang tila pinagkakakitaan at ginamit ang kondisyon at pagkakataon. Nakakalungkot lang isipin na tila walang lunas sa sakit ng lipunan na pagsamantalahan bawat pagkakataon pwedeng malamnan ang bulsa o madiligan kung ano mang butas ang pwedeng madiligan. May panghihinayang na naabuso at inaabuso ang dati ay tahanan, safe space ika nga, para sa ilang tila wala nang matakbohan. Ngunit ngayon, ang dating tahanan, tila naging pamilihang bayan para sa iba’t ibang uri ng laman.
Hindi ko hinahangad na basagin ang inyong trip. Sabi nga nila “to each his own” ngunit sana sa ating pagsaid ng karapatan nating maging malaya’t maligaya, nawa’y di mabahiran ang laban ng mga tunay na lumalaban para mamuhay ang bawat isang malaya na walang maskarang hahadlang sa ating katotohanan.
Ang makatotohanang kaligayahan ay gumising isang araw na may bagong kabarong lalayag sa panibagong yugto na walang takot, luha’t, pangamba, ngunit tanging kapanataga na walang pagbabago sa pagiging positibo.
